تیزتر از سوزنهای گوجه فرنگی پارچه ای

تازه فهمیدم که چقدر خودخواهانه است اگر دردهایم به اندازه دلتنگیهام کوچک شوند...امشب دیوانه شدم...دیوانه...برای اولین بار بود که بعد از 28 سال دختر ایرانی بودن اینگونه عریان با واقعیت زن بودن در جامعه مردسالارمان مواجه شدم...چقدر خواب بودم من...و چقدر بی خبر...نوشته فرناز در وبلاگش تکان دهنده بود!! واقعا تکان دهنده...خلع سلاح شدم... قلم گیرا و نافذ فرناز که در یک صفحه شرح مختصری بر فیلم مهوش شیخ الاسلامی نگاشته بود با سیلی محکمی بیدارم کرد...(درباره نوشته هیچ توضیحی نمی توانم بدهم ...فقط باید خودتان بخوانیدش)ا

حسی که خواندن این نوشته به من داد از "سوزنهای گوجه فرنگی پارچه ای سبد خیاطی حصیری" فرناز هم تیزتر گلویم را خراشید...شاید چون تابحال جز با آب گوارا از گلویم پذیرایی نکرده بودم...چقدر بی خبر بودم من...امشب فهمیدم که ندانستن دردهای دیگران و بی خبری بزرگترین درد است...و مدام از خود می پرسم منی که ادعای آموزش مسئولیت اجتماعیم گوش آسمان را پاره کرده...منی که اهل بی تفاوت نشستن نبودم و می خواستم مسئول باشم و کاری بکنم...چرا من باید بعد از اینهمه سال برای اولین بار چنین داستانهایی را بخوانم؟ چقدر سخت است شنیدن خالی بودن ادعای خود! من در این چندسال ادعا، چه کردم؟ یاد ضرب المثل معروف اوایل انقلاب افتادم: آنان که در میان شعارهای تند دفاع از حقوق پرولتاریا (طبقه کارگر) آروغ بورژوازی (طبقه سرمایه دار) می زنند!؟ از نادانی و ناتوانی خود حال تهوع دارم...تهوعی که از فرو دادن گوجه فرنگی پارچه ای سبد خیاطی هم دردناک ترست

شاید دیدن کلیپی که علی بعد ازخواندن نوشته فرناز پیشنهادش کرد بهترین پاسخ سئوالم بود...آنان که در وسط اتاق شیشه ای گرم نشسته و لذت می برند چه خبر از سرمای استخوان سوز بیرون دارند...و این اتاق شیشه ای گرم که از ابتدا تا امروز درونش نشسته ام چه ناعادلانه من را از دردهای جامعه ام جدا کرد...و چه راحت طلب بودم من که حتی لحظه ای بیرون در اتاق نماندم تا حس بیرون ماندن را تجربه کنم...نمی دانم ... دیگر مطمئن نیستم که آیا اصلا ابعاد و وسعت " مسئولیت اجتماعی" را که آموزشش راچنان فریاد می کنم می دانم!!؟

با تشکر فراوان از لیلای عزیز(رها) که نوشته فرناز را در اختیارم گذاشت