یک اعتراف کاملا صادقانه

وقتی مورد یه انتقاد جدی قرار می گیرم اول از همه عصبانی میشم!! بعد یهو احساساتی می شم و می خوام با یه قلم تیز و خوشرنگ که با تراش احساس و حرفهای نفس بر حسابی تیزش کردم یه جواب آتشفشانی بنویسم...بعد که یه ذره میگذره، اگه تونسته باشم کمی عاقلانه اون احساس رو کنترل کنم یا عزیزی که همیشه مراقبم هست کمک کنه که اون احساس رو تماماً تو جوهر خودکار نریزم-گاهی اونقدر این جوهر رو غلیظ میکنه که گند میزنه به نوشته!!! - تازه اونوقت میافتم به فکر کردن...بعد یهو میافتم رو دنده تواضع زیادی که اون انتقاد رو دربست قبول می کنم!!!!!؟ یعنی اصلا یادم میره که خودم هم برای خودم منطقی داشتم که یه چیزی گفتم! ...خلاصه یه چند روز دیگه هم باید بگذره که بالاخره به این نتیجه برسم که ای بابا یه انتقاد یه فرصت برای صیقل زدن به عقیده اس!!! نقطه های تیزش رو میگیره و نکته های خوش تراشش رو شفاف و درخشان میکنه!!! مطلب قبلیم در این وبلاگستان به موقع مورد اعتراض قرار گرفت! درست وقتی که خودم هم حس کردم که دیدم داره تک بعدی میشه!!! همه این مراحلی رو که بالا گفتم گذروندم و خدا رو شکر جوهر غلیظ احساسم این صفحه رو غیر قابل خوندن نکرد!!! حالا در مرحله فکر کردنم. به محض اینکه به نتیجه ای برسم در موردش می نویسم...ولی صادق بودن با خود و داوری خود سخت ترین کارهاست!!!( به قول یکی از آدم بزرگهای شازده کوچولو ) یه کار دیگه هم که خیلی سخته کنار زدن تعصب و موضع گیری هست! دارم روش کار می کنم...تا ببینیم به کجا می رسه!؟

****

و یک چیز کاملا بی ربط اینکه امروز ساعت 5 عصر که ساعت تعطیلی اداره ها و شلوغی مسیر متروها از سمت واشنگتن به حومه اطراف بود، من در مسیری قرار گرفتم که باید سوار مترو جهت مخالف میشدم یعنی از حومه شهر به سمت مرکز شهر با مترو میرفتم. به همین دلیل مترو تقریباً مال خودم تنها بود! یعنی تو واگنی که من سوار شدم فقط خودم بودم و خودم!!! بعد از مدتها در یه تنهایی متحرک که حتی پنجره ای هم به جایی نداشت و حتی یک صفحه کاغذ برای خوندن یا کسی برای نگاه کردن و چیزی برای ارزیابی کردن نداشتم به مدت 35 دقیقه تنهای تنها شدم تو دل زمین!!!!!!!!!!!!خیلی تجربه قشنگی بود! هیچ فکر نمی کردم یه سفر مترو بتونه اینطور آدم رو به درونش نزدیک کنه!!؟