سلام کنم یا نه؟

اون وقتها که تو دفتر روزنامه ها یا جاهای دیگه در ایران کار می کردم میزهای همه همکارها در یه فضای باز و فقط با دیوارهای کاذب و کوتاه (کیوبیکال به قول اینوریها!!) از هم جدا می شد. هر روز صبح که وارد محیط کار می شدیم با یه سلام و صبح بخیر و احوال پرسی روزمون شروع می شد! اصلا هم کار غیر عادی نبود و اگر انجامش نمی دادی باعث دلخوری می شد! اما الان در این فرهنگ جدید در ایالات متحده، عرف اینه که در همون شرایط اتاقهای کاری که با دیوارهای کاذب درست شدن و همه همدیگرو می بینن، باید بدون سر و صدا بری بشینی سرجات و نهایت با نفر بغل دستی ات سلام و احوال پرسی کنی!! با بقیه فقط اگه کار داشتی یا تو رفت و آمدهای اتاق کارچشم تو چشم هم افتادین باید حال و احوال بکنی! در غیر اینصورت مزاحم وقتشون خواهی بود و تمرکزشون رو در حریم شخصیشون از بین می بری!ا

این توضیحی بود که وقتی از یه دوست ایرانی که متولد آمریکا و بزرگ شده اینجاست در مورد تفاوت برخوردها پرسیدم برام گفت. خوبی این دوست اینه که هم با برخورد و معاشرتهای ایرانی آشناست و هم با عرف فرهنگ آمریکایی! خب برام جالب بود شنیدن این تفاوت فرهنگی: کاری که در یک فرهنگ نشون دهنده گرمای ارتباط و روابط صمیمانه تر هست در فرهنگ دیگه نقشی جز بهم زدن آرامش و فضای خصوصی افراد رو نداره! ؟

برای من که با عادت ایران خو گرفتم، هر روز صبح به محل کار رفتن بدون سلام کردن به اطرافیان کمی ثقیل هست! البته ممکنه بعضیها بگن که خب تو کار خودت رو بکن و با گرمی و ملایمت سلام کن! اما این یه جور هنجار شکنی هست که باید هر روز اول وقت اداری انجامش بدی و نه برای همکارهام خوشاینده و نه من از نگاه متعجبشون لذت می برم! یه عده دیگه هم ممکنه بگن که بهتر!!! کسی به کسی کاری نداره و بیخودی در کار هم دخالت نمی کنن! خب البته اینهم تا حدی درسته و خیلی احترام متقابل بین افراد بیشتر حفظ میشه! اما به قیمت یه فردگرایی غلیظ که گاهی بدجوری دل آدمهای بشدت اجتماعی ای مثل من رو میزنه