کلاس جورج واشنگتن، من، و اسلام ما

دیروز جلسه اول کلاس «آموزش و پرورش در کشورهای آسیایی مسلمان» بود! حدود 23 نفر دانشجو سر کلاس بودن که همه از دانشگاه جورج واشنگتن بودن و من تنها دانشجوی مهمان از دانشگاه مریلند! بجز من هم فقط یه دانشجوی دکترای دیگه بود و بقیه دانشجوی کارشناسی ارشد بودن...همه بجز 4-5 نفراز دانشجوها آمریکایی بودن--البته اون 4-5 نفر هم که نبودن همه یه جورایی بزرگ شده آمریکا یا تحصیل کرده مدرسه های آمریکایی بودن و فقط من بودم که یه جورایی هیچیم به سیستم آمریکایی وصل نبود!!!؟ از این 4-5 نفر دونفرشون مسلمون سنی بودن. یکی یه دختر به اسم عایشه که اهل پاکستان بود--همونی که همه عمرش مدرسه آمریکایی رفته بود و لهجه اش از هر بچه آمریکایی آمریکایی تر!؟ یکی دیگه هم یه خانوم اهل تونس (آفریقا) که مدتها بود در آمریکا زندگی می کرد و به دلیل دونستن سه زبان مهم (انگلیسی، فرانسه، عربی) در یکی از سازمانهای بین المللی آموزش و پرورش وابسته به بانک جهانی در شهر واشنگتن کار می کرد. یکساعت اول کلاس استاد از دانشجوها می پرسید که توضیح بدن چرا به این کلاس و مباحث این کلاس علاقه مند شدن و چرا میخوان این واحد رو بگذرونن. صدی نود درصد ازدانشجوها دلیلشون این بود که میخوان بدونن در کشورهای اسلامی چی میگذره و میخوان در زمینه توسعه اجتماعی و فرهنگی این کشورها کار کنن--بخوانید میخوان چیزی یاد بگیرن که الان توش پول هست! که البته جای سرزنش هم نداره همه ما نیاز به یه شغل مطمئن داریم و کاریش هم نمیشه کرد!؟

اون 2 نفر مسلمون هم که با همین هدف بودن و این امتیاز رو هم داشتن که با اصول و قواعد حاکم بر این کشورها آشنا هستن و یه جورایی این فرهنگ مال خودشونه و اونها صاحب خونه هستن! خلاصه یکدفعه بعد از این یک ساعت من به شدت به فکر رفتم ...که هدف من چیه از این کلاس؟ من که نگاهم با دانشجوهای آمریکایی یکی نیست! من نمی خوام برم اونجا چون پول اونجا ریخته! من میخوام این کلاس رو بردارم چون فکر می کنم بهم کمک می کنه کشورم رو بهتر بشناسم و شناخت این زمینه های فرهنگی رو احتیاج دارم برای کمک به حل مشکلا ت کشورم...اما اوضاع وقتی خراب تر شد که احساس کردم که کشور ما ایران چندان هم تو این تقسیم بندی که من انتخاب کردم قرار نمیگیره و من مثل عایشه و اون خانوم دیگه خیلی حس صاحب خونه بودن بهم دست نمیده! با وجود 98 درصد جمعیت مسلمون در ایران ویه دولت اسلامی اصول گرا بازهم کسی نمی تونه ایران رو مثل بنگلادش، اندونزی، مالزی، پاکستان یا افغانستان در تعریف کشورهای اسلامی آسیایی قرار بده! اسلامی که گوشت و خون اون مسلمونهای سنی هست زمین تا آسمون با اسلام شیعه محوری که فرهنگ ایرانی اسلامی ما با معجون غربی و مدرنیزه شده بعد از دوره رضا شاه برامون تعریف کرده فرق داره!!! یه شتر گاو پلنگی هستیم که خودمون هم نمی دونیم چیه! آخر کلاس یه آقایی به اسم آقای دکتر نسیمی اومد که دکترای مهندسی الکترونیک داشت و در شرکت بوئینگ کار میکرد. این آقا افغانی بود و سال 1981 به آمریکا اومده بود و درس خونده بود و الان به عنوان فعالیت فوق برنامه زندگیش برنامه مساجد واشنگتن دی سی رو برای 350000 مسلمون در این شهر می گردونه! شروع کرد در مورد مسجدهای شهر و اینکه هرکدوم متعلق به جمعیت مسلمونهای یه کشور هستن توضیح داد: مسجد آدامز مال مسلمونهای افغانی هست، مسجد مصطفی مال مسلمونهای فلیپین و بنگلادش و ...ولی هیچکدوم متعلق به ایرانیها نبود پس ایرانیها اونقدر مسلمون نیستن که در یه کشور خارجی بخوان پایگاه داشته باشن! بعد شروع کرد در مورد برنامه نماز جمعه های این مساجد توضیح دادن چون یکی از تکالیف این کلاس این هست که بچه ها باید به نماز جمعه ها برن و این فریضه دینی رو خودشون تجربه کنن! اما...من چی؟ نماز جمعه اصلا برای من یه فریضه مذهبی نبود...نه تنها هیچ احساس آرامش بهم نمی داد بلکه یه حس انزجار هم برام میاورد...تا قبلش که راجع به نماز و روزه و حکمت این دو عمل دینی حرف میزدیم من آروم بودم...چون اینها رفتارهای دینی بود که من هم تجربه کردم و برام آرامش بخش بوده تو زندگیم....ولی اسلام من در همین دو رفتار که رابطه خصوصی با معبود هست خلاصه میشد و با بقیه چیزهایی که در کلاس گفته شد هیچ حس آشنایی نداشتم...صحبت دکتر نسیمی ادامه پیدا کرد تا اونجا که در مورد نماز جمعه گفت که چطور باید برن به مسجد و چه اعمالی رو باید انجام بدن...و بعد گفت که البته نماز جمعه برای مردها واجب دینی هست اما زنان به دلیل مسئولیتهای دیگه ای که در منزل دارن برشون واجب نیست که در نماز جمعه شرکت کنن!!!! خب دیگه قیافه من دیدنی بود!!!؟؟؟ یه حس خیلی عجیب خجالت تو اون کلاس 23 نفری...یه حسی که می خواستم آب بشم و تو زمین برم برای چیزی که تعلقی هم بهش احساس نمی کردم!؟ تنها کاری که می کردم این بود که با نگاهم دور اتاق می چرخیدم و دنبال عکس العمل این حرف در صورت دانشجوها بودم... یهو یه خروار سئوال همزمان تو ذهنم ریخت...اینکه اصلا نسبت من با این مباحث در کلاس چیه؟ آیا من مثل عایشه که مدرسه امریکایی رفته اما تمام این اصول رو مثل بلبل از خانواده و پدر و مادرش گرفته هستم؟ اصلا یه ایرونی مسلمون تعریفش چیه؟ اینکه میگن شیعه اقلیت اسلام هست چه تاثیری رو کل درک و فهم ایرانیها از اسلام گذاشته؟ عناد با اسلام سیاسی از ما چی ساخته؟ الان اصلا من کیم؟ آیا اینکه من یا بقیه ایرانیها با نماز خوندن و روزه گرفتن آرامش معنوی زندگیمون رو بدست میاریم یعنی ما مسلمونیم؟ اگه هستیم پس من چرا نتونستم اصول پنجگانه اسلام رو بگم در حالیکه که اون دو نفر سنی مثل بلبل از حفظ گفتن و براشون مثل روز روشن بود و تو خونشون بود!کلاس هم از من توقع داشت که به محض پرسیدن اون اصول پنجگانه من شروع کنم به تکرارشون!؟ ولی من نمی دونستم دقیقا منظورشون چیه...و من با هیچ چیز دیگه ای که اونها به اسم اسلام راجع بهش حرف میزدن احساس راحتی نمی کردم...تمام کلاس منقبض بودم و از یه حس در هم پیچیده شرم، سردردگمی، و بی هدفی عذاب می کشیدم...دیگه به جلسه های بعدی کلاس نمیرم چون تحمل ندارم من رو نماینده چیزی بدونن که خودم نمیشناسمش...ولی راستی چند نفر از شما که این مطلب رو می خونید خودتون رو مسلمون می دونید؟ هیچکدوم؟ پس چرا اسم کشور ما به عنوان یه کشور با 98 درصد مردم مسلمون (توجه کنید! این ارتباطی به حکومت اسلامیمون نداره حرف من و شماست!!!) در دنیا ثبت شده؟ و اگر هم مسلمونید به من بگین که آیا شما هم مثل عایشه که بزرگ شده مدارس آمریکایی هست از حفظ می دونید 5 اصل اسلام چی هست؟