یه حضور پر از عشق

چه خوبه که وقتی خیلی خیلی خسته ای ...اونقدر که دیگه نه منطقی حرف میزنی و نه جز گوشه های تاریک و منفی هرکاری هیچ چیز دیگه رو می تونی ببینی...وقتی می خوای از همه چیز بهونه بگیری و به همه چیز گیر بدی...وقتی حس می کنی هیچ کاریت تموم شده نیست و نخواهد بود...چه خوبه یه همچین وقتهایی وقتی گرمای یه عشق رو حس کنی که با تمام وجودت اشناست و همه وجودت رو همونطور که هستی می خواد و میشناسه...و خوب بلده چطور با مهارت و ظرافت زهر منفی بین خستگی رو از تنت بیرون بکشه...اگه این حضور پر از عشق نبود روزی هزار بار می مردی...مگه نه؟